Pub-speurtocht
Vandaag kreeg ik een boek onder ogen over recepten voor zelfgemaakte thee. Terwijl ik fantaseerde over de verschillende mogelijkheden, gingen mijn gedachten terug naar een vakantie in Ierland.
In 1993 reisde ik, samen met een vriendin, door Ierland, waar we algauw gecharmeerd waren van de vele pubs. We begonnen in het bruisende uitgaansleven van Dublin om de dagen daarna zuidelijk te reizen, richting Waterfort en Cork. In de tussenliggende dorpen viel het op, dat bijna ieder dorp, hoe klein ook, wel een pub had. En dat niet alleen, maar met een beetje geluk werd er ook muziek gemaakt door de stamgasten. We kregen de indruk dat Ieren van nature muzikaal waren en genoten van de ongedwongen sfeer. De pubs leken de functie te hebben van een
buurthuis waar iedereen heen ging. Hele families, van klein tot hoogbejaard, kwamen er en ook wij waren welkom.
De belangrijkste manier om ons te verplaatsen, ging met behulp van onze duim. Het was daar algemeen bekend, dat je sneller een lift kreeg dan een bus –die reden nooit op tijd- en zelfs nonnen en moeders met kinderen zag je liften. Bijkomend voordeel was dat je op deze manier vaak leuke gesprekken met de inwoners van dit mooie land had en je kreeg gelijk nuttige reistips.
Toch was het vinden van een pub in zo’n klein dorp iedere keer een puzzel. Mensen wezen je in welke richting je moest lopen, maar soms stonden we op een paar meter afstand van een pub, zonder het te ontdekken. Vaak was het een oude schuur achter een huis, of iets dergelijks.
Zo ook in een gehucht, zo klein dat ik de naam ben vergeten, maar ergens in een soort schuurtje, dat tegen het huis was aangebouwd, zagen we boven de deur een klein uitnodigend bordje.
Er waren geen klanten, maar de vrouw die hier een minipub runde, ontving ons hartelijk en vroeg wat we wilden drinken. We hadden een flink eind gelopen en moesten nog op zoek naar een slaapplaats in een volgend dorp, dus thee dan maar.
Ze kreeg al snel in de gaten, dat wij Nederlanders waren, want dat was ze zelf ook. Zij had haar droom gevolgd en had zich gevestigd in dit zeer rustgevende gebied, waarvan je zou verwachten, dat zelfs de schapen een naam hadden.
We kregen uiteraard haar onverdeelde aandacht en ze praatte honderduit, schonk voortdurend ons theeglas bij en vertelde de langste versie van haar levensverhaal. Ook over Nederland wilde ze alles weten. Zijn ze nog steeds zo haastig en draait nog steeds alles om geld?
Bij het afscheid duwde ze afwerend mijn beurs weg. Laat maar zitten. Ik vond het heel gezellig.