Piekeraar
’s Ochtends om twintig voor negen meldde ik me bij de sportschool voor de intake. Drie paar verbaasde ogen keken me aan. Ze verwachtten me pas een uur later…
In eerste instantie hield ik voet bij stuk. Ze zouden hun administratie wel niet goed op orde hebben.
Terwijl het ontvangstcomité debatteerde over wie nu fout zat, ging ik even snel naar een buurvrouw die vanaf de leestafel druk naar me zwaaide.
De lijst van genodigden kwam erbij en daaruit bleek dat zij gelijk hadden. Ik verontschuldigde me en zei dat ik dan maar even snel naar huis zou gaan. Ik woon vlakbij.
Onderweg begon de vergissing zich te ontrafelen: ik neem ’s ochtends altijd anderhalf uur de tijd om op gang te komen. Maar acht uur opstaan was eigenlijk niet vroeg genoeg, want ik mocht kort van tevoren niet meer eten en drinken. En als ik koffie wilde, moest ik wel tweeënhalf uur eerder opstaan. Dus had ik besloten om de koffie dan maar over te slaan. Dat verklaart het deels ook al misschien.
Thuisgekomen, zag ik gewoon “9.40 uur” op de kalender staan, maar ik had er zoveel omheen geklad dat de kronkels in mijn hoofd, die ik altijd krijg bij teveel cijfers, alle ruimte hadden gekregen. De tijd die ik nu overhad vulde ik vooral met op de klok kijken, want het zou natuurlijk heel stom staan als ik de tweede keer te laat zou komen.
De coach vroeg wat mijn voornaamste doelen waren. Mijn belangrijkste doel was vooral het oppeppen van mijn buikspieren, die lijken te denken dat ze met pensioen kunnen. En natuurlijk vind ik het altijd leuk om weer wat nieuwe mensen te ontmoeten. Normaal zou ik daarvoor niet naar de sportschool gaan, maar ik had een leuk aanbod gekregen om, in groepsverband, tien weken allerlei soorten sport te proberen, met fitness als vast onderdeel.
De intake begon met een medische check.
Ik wist dat ik al wat aan het afvallen was, dus dat ging goed. Een teleurstelling was wel dat ook de lengte minder schijnt te worden. Ik ben inmiddels twee centimeter korter dan ik was. Het moet niet gekker worden.
Maar het gekste kwam nog toen de bloeddruk werd gemeten. Jarenlang was het oppassen dat die niet te laag werd en nu was hij veel te hoog. Ik dacht nog dat het van de valse start van vanochtend kwam, maar toen ze het later nog eens opnamen, was het nog steeds zo hoog.
Mijn eerste reactie was: ik wil geen pillen slikken. Ik besloot dat ik alles erop in moest zetten om dat te voorkomen. Meer rust, minder zout en zorgen dat ik beter slaap.
De hele verdere dag heb ik rustig aan gedaan en gelukkig sliep ik die nacht goed.
Maar de volgende ochtend werd ik wel wakker van het schrikbeeld van complicaties en gevaren van hoge bloeddruk en besloot toch om wel naar de dokter te gaan als het weer zo hoog was.
Dat was het gelukkig niet. Het was zelfs helemaal normaal en bij volgende metingen, later op de dag, ook. Wat een opluchting.
Blijkbaar reageer ik de laatste tijd sterk op stress. Daar moet ik vanaf zien te komen.
Ik hoop dat sporten de nodige ontspanning geeft. Ik ga me dan ook niet uitsloven, maar vooral plezier maken en gewoon lekker bewegen.
Het wordt wel een drukke periode, want als ik ’s maandags en donderdags thuis ben na het sporten, heb ik twintig minuten om me om te kleden en op te frissen om daarna zeven kilometer te gaan fietsen naar mijn vrijwilligerswerk. Maar het is vast leuk, dus ik denk wel dat het gaat lukken.