Help ik heb een website…

Wat ben ik blij met mijn website. Deze wens heb ik al een jaar. Maar nu het bijna zover is dat het online kan kom ik mezelf tegen.
Met de ultrakorte verhalen kan ik goed uit de voeten. Ik zie ook dat ik daar beter in word. En dat komt doordat ik al vaak een verhaaltje heb geplaatst op de facebookgroep van Schrijven Online en heb geleerd van de feedback en de verhaaltjes van anderen.
Maar langere verhalen heb ik, afgezien het hier gepubliceerde sprookje, nog niet, d.w.z. niet goed genoeg om hier te plaatsen.
Gisteren bekeek ik 2 korte verhalen die ik eens had ingestuurd voor een wedstrijd en schrok. Beide verhalen had ik vlak voor de deadline ingestuurd en dat was niet verstandig. Als ik mezelf de tijd had gegeven

om er een paar dagen tegenaan te kijken had ik het nooit zo opgestuurd.
Vanaf de tijd dat ik me intensiever met schrijven bezig houd (1,5 jaar) heb ik geleerd dat de basisregels voor een goed verhaal zijn:
“show, don’t tell”, dus niet alles omschrijven, maar door je bewoordingen de lezer het gevoel geven dat ze het ook zien en meemaken.
“kill your darlings” , wat betekent dat ik niet alles moet willen schrijven wat voor mij belangrijk is, maar streng moet selecteren wat er in dit verhaal toe doet en wat de lezer aanspreekt.
Deze regels had ik in de genoemde 2 verhalen niet goed toegepast. Bovendien zat er niet een echt goed verhaal in, althans niet goed uitgewerkt.
Ik moet dus nog veel leren. De reden dat ik dit nog niet genoeg heb geoefend is dat ik me niet genoeg tijd gun. Er zijn steeds dingen die belangrijker zijn.
Ik hoop dat het me in de komende tijd beter gaat lukken om tijd vrij te maken.

Nog even terugkomend op het “show, don’t tell”: In het hier geplaatste sprookje heb ik dat wel goed gedaan. Ik denk dat me dat gemakkelijk is afgegaan, omdat het voor kinderen is geschreven. En bij kinderen ga je niet uitgebreid uitleggen, maar je laat het zien en laat het hun beleven.
Kinderverhalen schrijven zou dus wel eens een hele goede oefening kunnen zijn.