Dwaaltocht
Mistslierten hangen over het moeras en de rotte eierengeur maakt me misselijk.
Bij de laatste stap, zonk mijn been zo ver in de prut, dat ik bang was er nooit meer uit te komen.
Het leek zo’n gemakkelijk pad. Het magische licht boven het turquoise, bladstille meer lokte me. Inmiddels is alles grijs en bruin en achter me hoor ik rommelende geluiden.
Ik glijd uit en weet me ternauwernood vast te grijpen aan een boomtak.
De tak volgend, lukt het om stevige grond te bereiken.
Ik klim hoger.
Hier kan ik alles overzien.
Waar zal ik eens over schrijven?