Barbie
De hype rond de barbiefilm zegt me niet zoveel. Ik speelde bijna nooit met poppen en zeker niet met barbies. Toch hebben die barbies wel een tijdje een belangrijke rol voor me gespeeld, maar dan als paspop. Tijdens logeerpartijtjes bij mijn tante J. leerde zij me breien. Dat was heel bijzonder voor mij, want de handwerkjuf had geen geduld om me dat bij te brengen. Ze lachte om de “visnetten” die ik breide. Er was een stagiaire voor nodig om te ontdekken dat ik alleen even na elke steek de draad moest aantrekken. Veel verder kwam het ook niet, want de juf was niet geïnteresseerd in mij en dat was wederzijds.
Met mijn tante had ik wel een goed contact. Zij hield net als ik van dieren en planten. En van praten, heel veel praten. En ze had een engelengeduld,
waardoor ze me moeiteloos leerde breien. En hier kwamen die barbies goed van pas, want die kleine kleertjes waren zo klaar.
Verder had ik niks met mode. Het ging gewoon om de aandacht, de gezelligheid.
Nog steeds heeft handwerken een grote aantrekkingskracht op mij. Niet dat ik dat zo graag doe, want als ik enthousiast ergens mee begin, heb ik meestal binnen een week mijn aardigheid er alweer af. Maar als ik anderen zie handwerken, geeft mij dat een prettig gevoel. Ook het verzamelen van patronen en materialen blijf ik steeds weer doen. En bij nostalgische plaatjes over breien, haken, naaien, zelfs kleren repareren, droom ik zo graag even weg. Dan ben ik weer bij die tante die alles wat ze deed bijzonder en leuk maakte. Ze had plezier in het leven en altijd warme aandacht voor alles en iedereen.
Ze leeft allang niet meer, maar in mijn hart is ze nog steeds.