Vervreemding
Geagiteerd uit ik mijn frustratie.
‘Echt, ik heb nooit last van stemmen, maar als ik buiten loop, is het of alle mensen in zichzelf praten of tegen een onzichtbaar iemand.
En als ik hen aanspreek, horen ze me niet.’
De therapeut knikt begrijpend, maar ik twijfel of hij wel heeft geluisterd.
Dan zie ik het.
Ontzet gil ik: ‘U hoort er bij! U heeft ook van die witte dingen in de oren!’