Een raar hapje
Het onderstaande verhaaltje heb ik geschreven als schrijfoefening om te fantaseren over een foto.
Dit gaat mijn baasje nooit geloven. Wat ik nu toch heb meegemaakt…
Vanmorgen zag ik vanuit de ochtendnevel een groot driehoekig voorwerp met een hoop lawaai naar beneden komen. Het gras waarop het landde verschroeide helemaal en toen de rook was opgetrokken zag ik een heel klein mannetje met een glazen bol op zijn hoofd naar buiten komen. Hij keek om zich heen en toen hij mij zag bekeek hij me van alle kanten. Ondertussen praatte hij ergens in. Ik verstond er niet veel van. Hij klonk een beetje zoals de kok van het Chinese restaurant die me altijd kip geeft. Het kereltje wilde me meelokken, maar ik verroerde me niet. Toen wenkte hij zijn vrienden en werd het me te eng. Ik dacht: ik laat me niet meenemen in dat ding!
Ik nam een sprong en beet hem in zijn nek tot hij neerviel. De glazen kap viel af en ik zag dat zijn hoofd heel klein was.
Zijn vrienden deden onmiddellijk de deur dicht en door een raampje zag ik ze druk heen en weer rennen. Toen hoorde ik zware motoren ronken en met vuurvlammen en heel veel rook steeg het gevaarte op.
Ik heb nog een hapje geproefd van dat rare wezentje. Best lekker eigenlijk. Maar, terwijl ik door de rookslierten de lichtjes in de lucht zag verdwijnen, bedacht ik me dat het misschien gevaarlijk was om er veel van te eten.
Eerst maar eens wat kattenbrokjes halen bij de mensen die ik gewend ben en in mijn warme mandje bijkomen van dit avontuur.